IGiPZ PAN > Osoby > Osoba
prof. dr hab. Krzysztof Błażejczyk, prof. emerytowany
Pokój 409
Telefon +48 226978909
E-mail

Wykształcenie

  • 1968-1973 - studia magisterskie: Uniwersytet Warszawski, Wydział Geografii i Nauk o Ziemi (praca magisterska pt. Rozwój rzeźby w plejstocenie w okolicach Sandomierza).

Przebieg kariery zawodowej

Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN, od 1973

  • 1981 - doktor nauk geograficznych w zakresie geografii fizycznej (praca doktorska pt. Bioklimatyczna ocena i typologia uzdrowisk Polski)
  • 1994 - doktor habilitowany Nauk o Ziemi w zakresie geografii (rozprawa habilitacyjna pt. Wymiana ciepła między człowiekiem a otoczeniem w różnych warunkach środowiska geograficznego)
  • 2005 - profesor Nauk o Ziemi

Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, Instytut Geografii, 1999-2007

  • 1999-2007 - profesor nadzwyczajny

Uniwersytet Warszawski, Wydział Geografii i Studiów Regionalnych, od 2007

  • od 2007 - profesor nadzwyczajny

Zainteresowania naukowe

Bioklimatologia człowieka

  • W latach 1992-1998 prowadzono badania eksperymentalne pochłaniania promieniowania słonecznego przez człowieka: z zastosowaniem tzw. elipsoidy obrotowej jako modelu ciała człowieka (Błażejczyk i in. 1998) oraz z wykorzystaniem manekina jako modelu analogowego człowieka (Błażejczyk 1998).
  • W latach 1988-2009 przeprowadzono kilkadziesiąt serii terenowych pomiarów parametrów termofizjologicznych (temperatura skóry, temperatura wewnętrzna, tętno i ciśnienie krwi) w różnych strefach klimatycznych: od klimatu równikowego (Madagaskar 2007), przez podzwrotnikowy (Wietnam 1998, Izrael 2008), umiarkowany (Polska 1988-2009, Mongolia 1998, 2005), aż po subpolarny (Finlandia 2008).
  • Badania promieniowania pochłoniętego i pomiary termofizjologiczne pozwoliły na stworzenie w 1994 r. modelu wymiany ciepła pomiędzy człowiekiem a otoczeniem - MENEX. Obecna wersja modelu, MENEX_2005, jest wykorzystywana w licznych ośrodkach naukowych w Polsce i zagranicą oraz w międzynarodowych projektach badawczych, np. PHEWE (Błażejczyk, McGregor 2007). Dla ułatwienia opracowano program BioKlima, który służy do obliczenia wszystkich składników bilansu cieplnego człowieka i wskaźników biotermicznych, ale także około 30 różnych, klasycznych wskaźników biometeorologicznych, bioklimatycznych i termofizjologicznych (Błażejczyk, Błażejczyk 1996).
  • Od roku 2000 badania modelowania bilansu cieplnego człowieka są prowadzone w ramach Międzynarodowego Stowarzyszenia Biometeorologii (ISB), a od roku 2005 za pośrednictwem Akcji COST 730. W wyniku tych badań powstał nowy wskaźnik odczuwalności cieplnej człowieka UTCI.
  • W latach 2004-2008 uczestniczono w projekcie badawczym Human adaptability to regional light condition - A comparison among Japanese, Polish and Vietnamese, finansowanym przez rząd Japonii. Przedmiotem badań był wpływ regionalnych i sezonowych różnic w dopływie promieniowania widzialnego na produkcję melatoniny w organizmie człowieka.
  • Kalkulator biotermiczny (freeware do pobrania).

Topoklimatologia

  • W 1990 r. zaproponowano autorską metodę wydzielania podstawowych jednostek bioklimatycznych w skali lokalnej, czyli tzw. biotopoklimatów (Błażejczyk 1990). Klasyfikacja ta opiera na analizie składników bilansu cieplnego człowieka, który wyraźnie jest uzależniony od miejscowych warunków środowiska geograficznego.
  • W połowie lat 90. podjęto próbę wykorzystania w kartowaniu topoklimatycznym Systemów Informacji Geograficznej. Pierwsze cyfrowe mapy topoklimatyczne zostały wykonane dla obszaru Warszawy w roku 1996 (Kozłowska-Szczęsna i in. 1996).
  • W 2001 r. przedstawiono wstępną koncepcję kartowania topoklimatycznego Polski w skali przeglądowej (Błażejczyk 2001). Testując przyjętą metodę wykonano mapę topoklimatyczną Niziny Mazowieckiej (Błażejczyk 2002).

Metodologia badań (najważniejsze osiągnięcia)

W latach 1975-2008 opracowano:

  • metodę określania przewietrzania efektywnego dolin górskich (Błażejczyk 1975),
  • biometeorologiczną klasyfikację pogody (Błażejczyk 1979),
  • model oceny warunków bioklimatycznych uzdrowisk (Błażejczyk 1983),
  • przyrząd do pomiaru temperatury odczuwalnej (Błażejczyk 1990),
  • model wymiany ciepła pomiędzy człowiekiem a otoczeniem MENEX (Błażejczyk 1993, 1994, 2004),
  • modele pochłoniętego promieniowania słonecznego (Błażejczyk 1998),
  • koncepcję cyfrowej mapy topoklimatycznej Polski w skali przeglądowej (Błażejczyk 2001),
  • biotermiczno-meteorologiczną typologię pogody (Błażejczyk 2005),
  • wskaźniki biotermiczne oceny warunków bioklimatycznych: temperatury odczuwalnej (STI), stresu termofizjologicznego (PhS), temperatury odczuwanej fizjologicznie (PST) oraz strat wody (SW).